این حسگرها نانوذراتی هستند که با آنزیم‌های موسوم به پروتئاز اتصال برقرار می‌کنند. این آنزیم‌ها کلید بقا و انتشار سلول‌های سرطانی هستند و امکان جابه‌جایی آن‌ها را از طریق برش ماتریس برون‌یاخته‌ای فراهم می‌کند. ماتریس برون‌یاخته‌ای شبکه‌ای از مولکول‌هایی مانند کلاژن و سایر پروتئین‌ها است که سلول را احاطه می‌کنند. محققان این نانوذرات را با استفاده از پپتیدهای مشخصی می‌پوشانند که به طور طبیعی توسط پروتئاز مورد هدف قرار می‌گیرند. سپس نانوذرات به بدن شخص تزریق می‌شود و به طور طبیعی توسط تومور جذب می‌شود. سپس پروتئازها پپتیدها را از حسگر جدا می‌کنند و در نتیجه نشانگرهای زیستی آزاد می‌شوند که با آزمایش نمونه ادرار قابل تشخیص هستند.

با توجه به کاربرد گستردهٔ سلول‌زدایی در درمان، روش‌های شیمیایی، فیزیکی و آنزیمی به دقت به کار گرفته می‌شوند تا از صحت ساختاری و شیمیایی داربست‌ها و مطابقت آن با بافت اصلی اطمینان حاصل شود. محققان می‌توانند با استفاده از سلول‌های پیش‌ساز و سلول‌های بنیادی بالغ و تمایز دادن آن‌ها در داربست‌های ماتریکس برون‌یاخته‌ای، بافت و اندام مورد نظرشان را ایجاد کنند و به بیمار پیوند بزنند. علی‌رغم آنتی‌ژن‌های سطح سلول، اجزای زیست‌شیمیایی موجود در ماتریکس برون‌یاخته‌ای میزبان‌های مختلف، یکسان بوده و پاسخ ایمنی چندانی را به همراه ندارد. تلاش برای حفظ ساختاری و شیمیایی فیبرها، فاکتورهای رشد و سایر پروتئین‌های ماتریکس برون‌یاخته‌ای در این فرایند، جهت تمایز موفق سلول‌های پیش‌ساز، لازم است. موفقیت سلول‌زدایی بستگی به منشأ بافت اصلی، اجزا و چگالی آن دارد. در حال حاضر، این روش در ساخت داربست‌های زیستی برای بازسازی بافت‌های قلبی، پوستی، تنفسی، کلیوی و غیره حاضر است و ساخت کامل اندام هم در مراحل اولیهٔ پیشرفت است.

گواهی ثبت اختراع ابزار مخصوص انجام پیوند ( آناستوموز ) مجرای ادرار به مثانه

کاهش miR-20a و miR-26a موجود در گردش خون بیماران پس از جراحی ممکن است منعکس کننده منشأ توموری آن microRNAها باشد و نتایج ممکن است برای نظارت بر باقیمانده تومور پس از برداشتن پروستات استفاده شود.