با توجه به کاربرد گستردهٔ سلول‌زدایی در درمان، روش‌های شیمیایی، فیزیکی و آنزیمی به دقت به کار گرفته می‌شوند تا از صحت ساختاری و شیمیایی داربست‌ها و مطابقت آن با بافت اصلی اطمینان حاصل شود. محققان می‌توانند با استفاده از سلول‌های پیش‌ساز و سلول‌های بنیادی بالغ و تمایز دادن آن‌ها در داربست‌های ماتریکس برون‌یاخته‌ای، بافت و اندام مورد نظرشان را ایجاد کنند و به بیمار پیوند بزنند. علی‌رغم آنتی‌ژن‌های سطح سلول، اجزای زیست‌شیمیایی موجود در ماتریکس برون‌یاخته‌ای میزبان‌های مختلف، یکسان بوده و پاسخ ایمنی چندانی را به همراه ندارد. تلاش برای حفظ ساختاری و شیمیایی فیبرها، فاکتورهای رشد و سایر پروتئین‌های ماتریکس برون‌یاخته‌ای در این فرایند، جهت تمایز موفق سلول‌های پیش‌ساز، لازم است. موفقیت سلول‌زدایی بستگی به منشأ بافت اصلی، اجزا و چگالی آن دارد. در حال حاضر، این روش در ساخت داربست‌های زیستی برای بازسازی بافت‌های قلبی، پوستی، تنفسی، کلیوی و غیره حاضر است و ساخت کامل اندام هم در مراحل اولیهٔ پیشرفت است.

نتایج بر نقش مرکزی لاکتات در تومورزایی کلیه تأکید می‌کند و بینش جدیدی در مورد مکانیسم احتمالی چگونگی تأثیر فسفولیپیدها بر تومورزایی کلیه ارائه می‌کند.

H6PD به عنوان یک رویکرد دارویی برای درمان سرطان پروستات مقاوم به آنتاگونیست گیرنده آندروژن با کاهش گلوکوکورتیکوئیدهای تومور معرفی می کنند.

کاهش miR-20a و miR-26a موجود در گردش خون بیماران پس از جراحی ممکن است منعکس کننده منشأ توموری آن microRNAها باشد و نتایج ممکن است برای نظارت بر باقیمانده تومور پس از برداشتن پروستات استفاده شود.

تأثیر فردی ایمونوتراپی و شیمی‌درمانی را در تقویت توسعه TLS مشخص کرد و بر اثربخشی برتر روش‌های ترکیبی در افزایش بلوغ TLS و نرخ پاسخ تأکید کرد.

کانابیدیول ممکن است در برابر سلول های سرطان پروستات موثر باشد

بینش‌های تازه‌ای را در ماشین‌های مولکولی مورد بحث قرار دادند که توسط آن Alternative Splicing به شکست درمان‌های سیستمیک CaP کمک می‌کند. همچنین پتانسیل رویدادهای Alternative Splicing به عنوان نشانگرهای تشخیصی و/یا اهداف درمانی در این مطالعه مورد بحث قرار گرفته است.