مهارکننده های پروتئین های آپوپتوز (IAP)، آبشارهای پیام رسانی مرگ سلولی را تنظیم می کنند. ترکیبات Smac mimetic (SM) آنتاگونیست های این پروتئین ها هستند و از نظر اثر ضد سرطانی و اثرات تعدیل کننده ایمنی مورد ارزیابی قرار می گیرند. در اینجا، نویسنده یک مدل موش ارتوتوپی سرطان یوروتلیال (MB49) مقاوم به درمان‌های مهم تحریک‌کننده سیستم ایمنی یعنی BCG مایکوباکتریوم و چک پوینت PD-1/PD-L1 را اتخاذ کرده است. او درمانی با یک SM تک ظرفیتی یا LCL161، که باعث درمان وابسته به لنفوسیت T برای MB49 را ایجاد کرد. این درمان حافظه ایمنی بلقوه علیه تومور را حفظ کرد و به طور قابل توجهی بقای کلی را بهبود بخشید. علاوه بر این نویسنده گزارش داد که درمان SM اجزای متعدد تشکیل دهنده پاسخ ایمنی سلولی آداپتیو را تعدیل می کند. به طور خاص، او متوجه شد که SM گسترش سلول‌های ارائه‌دهنده آنتی‌ژن (APCs) را در شرایط آزمایشگاهی افزایش می‌دهد و امکان پرایمینگ لنفوسیت T را در داخل بدن فراهم می‌کند. او SM را در ترکیب با بلاک کردن هم زمان چک پوینت ایمینی نیز ارزیابی کرد. ترکیب SM با یک آنتی بادی مونوکلونال که پروتئین 4 مرتبط با لنفوسیت T سایتوتوکسیک را هدف قرار می دهد(CTLA-4 و کلون 9h10)، ایمنی ضد سرطانی را تقویت کرد و همه افراد مورد آزمایش MB49 را درمان کرد. او کاهش سلول های T تنظیمی درون توموری وابسته به گیرنده Fc را به عنوان مکانیزم مورد نیاز برای افزایش احتمال بقا با ترکیب SM و anti-CTLA-4 تأیید کرد. ارزیابی بیشتر مکانیسم‌های مسئول تحریک ایمنی SMها، کاربرد بالینی آن‌ها را برای درمان سرطان ارتقا می‌دهد.