سرطان پروستات (PC) یک نگرانی بهداشت جهانی است که مردان را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می دهد. اعتقاد بر این است که استرس اکسیداتیو به شروع ضایعات PC در مراحل اولیه کمک می کند. علاوه بر این، مدتهاست که التهاب به عنوان عاملی در توسعه PC شناخته شده است. هدف محققان بررسی بیومارکرهای استرس اکسیداتیو و التهاب در بیماران PC قبل و بعد از جراحی بود. مطالعه مقطعی در کلینیک سرپایی اورولوژی بیمارستان انجام شد. در مجموع 150 نفر در این مطالعه وارد شدند که به پنج گروه تقسیم شدند: 50 نفر کنترل سالم، 25 بیمار مبتلا به هیپرپلازی خوش خیم پروستات (BPH)، 25 بیمار مبتلا به سرطان پروستات کم خطر (LRPC)، 25 بیمار با سرطان پروستات با خطر متوسط(MRPC)، و 25 بیمار مبتلا به سرطان پروستات پرخطر (HRPC). اندازه گیری وضعیت کل اکسیدان (TOS)، وضعیت آنتی اکسیدان کل (TAS)، تیول کل (TT) و تیول بومی (NT) با استفاده از روش های فتومتریک انجام شد. سطوح شاخص استرس اکسیداتیو (OSI) و دی سولفید (DIS) با فرمول محاسبه شد. سطوح اینترلوکین-10 (IL-10)، اینترلوکین-1بتا (IL-1β)، فاکتور نکروز تومور آلفا (TNF-α)، اینترلوکین-6 (IL-6) و پرسپسین با استفاده از پیوند آنزیمی موجود در کیت های سنجش ایمونوسوربنت (ELISA) تعیین شد. در مقایسه با گروه کنترل سالم، نتایج حاکی از افزایش معنی‌دار آماری در سطوح استرس اکسیداتیو و التهاب بود.در گروه‌هایی که هم درمان دارویی و هم درمان جراحی (PC) دریافت می‌کردند، کاهش معنی‌داری در سطوح استرس اکسیداتیو و التهاب مشاهده شد.در نتیجه، پیشنهاد می‌شود که ارزیابی استرس اکسیداتیو و بیومارکرهای التهابی باید در پایش قبل و بعد از عمل بیماران مبتلا به PC گنجانده شود.