مهندسی موفقیت‌آمیز گرافت‌های عروقی که تمایز سلول‌های عضله صاف انقباضی (SMC) را تسریع می‌کنند، متکی بر یک رویکرد چندوجهی است که شامل انتخاب منابع سلولی، مواد و نشانه‌های محیطی مناسب می‌باشد. ادغام بینش‌های حاصل از تنظیم مولکولی، زیست‌شناسی سلول‌های بنیادی و علم مواد، برای پیشبرد و توسعه حوزه مهندسی بافت عروقی ضروری است. در این مطالعه، یک گرافت عروقی دولایه با استفاده از تکنیک الکتروریسی تولید شده است. لایه داخلی الکتروریسی شده از پلی‌وینیل الکل کو-اتیلن تشکیل شده است که پایداری مکانیکی را فراهم می‌کند، و لایه خارجی ترکیبی از ژلاتین وینیل استات کوپلیمر و پلی‌کاپرولاکتون است که یک ریزمحیط برای رشد سلول فراهم می‌آورد. تجزیه و تحلیل مورفولوژیکی، ضخامت دیواره و اندازه‌گیری قطر الیاف با استفاده از میکروسکوپ الکترونی روبشی انجام شده است. خواص مکانیکی، جذب مایعات و مطالعات تخریب برای هر دو داربست تک‌لایه و دولایه ارزیابی شدند. یافته‌ها نشان داد که نمونه‌های دولایه دارای مولفه های تنش نهایی، ضریب یانگ (یا مدول کشسانی) و استحکام نگهدارندگی بخیه به ترتیب 1.98 ± 0.15 مگاپاسکال، 46.53 ± 5.3 مگاپاسکال و 1.19 ± 0.58 نیوتن بودند. علاوه بر این، گرافت‌های دولایه، زیست‌سازگاری خوبی از خود نشان دادند. این مطالعه همچنین به بررسی استفاده از آل-ترانس رتینوئیک اسید برای آغاز تمایز سلول‌های بنیادی مزینکایمال مشتق از چربی گوسفند، کشت شده بر روی سیستم داربست سه‌بعدی دولایه به سمت رده عضله صاف از طریق یک پروتکل القای دو مرحله‌ای می‌پردازد. تمایز با رنگ آمیزی مبتنی بر آنتی بادی برای نشانگرهای اختصاصی SMA، کالپونین و SM22α ارزیابی شده است. این مطالعه نشان داده است که داربست دولایه دارای استحکام مکانیکی مشابه بافت اصلی است و یک ماتریکس ایده‌آل برای تمایز سلول‌های بنیادی به سلول‌های عضله صاف فراهم کرده و بازسازی عروقی را ترویج می‌کند.