ایمونوتراپی مبتنی بر نقاط کنترل ایمنی پاسخ‌های معناداری در بسیاری از سرطان‌ها ایجاد کرده است، اما در سرطان پیشرفته پروستات اثربخشی کمی نشان داده است. پروتئین همولوگ B7 3 (B7-H3/CD276) یک مولکول نقطه کنترل ایمنی است و به عنوان یک هدف درمانی امیدوارکننده ظاهر شده است. با این حال، هنوز باید نقش B7-H3 در پیشرفت سرطان، بیومارکرهای پیش‌بینی‌کننده برای درمان‌های هدفمند B7-H3 و استراتژی‌های ترکیبی به درستی درک شوند. محققان این مقاله با استفاده از تحلیل‌های چندگانه‌امیک نشان دادند که B7-H3 یکی از فراوان‌ترین نقاط کنترل ایمنی در تومورهای پروستات با غیرفعال شدن ژنتیکی PTEN و TP53 است. محققان این مقاله به دنبال شواهد ژنتیکی in vivo و درک مکانیکی نقش B7-H3 در سرطان پروستات دارای نقص PTEN/TP53 بودند. محققان این مقاله دریافتند که از دست دادن PTEN و TP53 با فعال کردن فاکتور رونویسی Sp1 بیان B7-H3 را تحریک می‌کند. حذف اختصاصی Cd276 در پروستات باعث تأخیر در پیشرفت تومور و معکوس شدن سرکوب سلول‌های T و NK نفوذکننده به تومور در مدل‌های موشی مهندسی شده ژنتیکی Pten/Trp53 شد. علاوه بر این، محققان این مقاله اثربخشی مهارکننده B7-H3 را در مدل‌های پیش‌بالینی سرطان پروستات مقاوم به کاستراسیون (CRPC) آزمایش کردند. محققان این مقاله نشان دادند که سلول‌های تنظیمی T فراوان و افزایش لیگاند مرگ برنامه‌ریزی شده سلولی 1 (PD-L1) در سلول‌های میلوئیدی اثربخشی درمانی مهار B7-H3 در تومورهای پروستات را محدود می‌کنند. در نهایت، محققان این مقاله نشان دادند که مهار B7-H3 به همراه مسدود کردن PD-L1 یا پروتئین مرتبط با لنفوسیت T سیتوتوکسیک 4 (CTLA-4) اثرات ضد توموری پایدار و پتانسیل درمانی در مدل CRPC دارای کمبود PTEN/TP53 داشت. با توجه به اینکه درمان‌های هدفمند B7-H3 در آزمایشات بالینی اولیه ارزیابی شده‌اند، مطالعات محققان این مقاله بینش‌هایی درباره پتانسیل ایمونوتراپی ترکیبی مبتنی بر بیومارکرهای هدفمند B7-H3 در سرطان پروستات و دیگر سرطان‌ها ارائه می‌دهد.