داربست‌های کامپوزیتی مبتنی بر ماتریکس خارج سلولی آسلوله شده برای مهندسی بافت و پزشکی بازسازی
مهندسی بافت (TE) به ساخت بافت های مصنوعی در شرایط آزمایشگاهی و اصلاح رشد و عملکرد سلولی از طریق کاشت سلول های مناسب جدا شده از بافت های اهدا کننده برای تولید مواد داربست زیست سازگار در داخل بدن است. این رویکرد بر عدم تعادل حیاتی بین تعداد بی شماری از بیماران متمرکز است که در مرحله نهایی بیماری شان منتظر پیوند عضو هستند و تعداد اهدا کنندگان نیز کمتر است. TE و پزشکی بازسازی اطلاعات و فناوری در زمینه های مختلف مانند ژنتیک، مهندسی، داروسازی، پزشکی، شیمی و علم مواد را برای درمان، بازسازی یا جایگزینی بافت ها و اندام های آسیب دیده ادغام می کند. ابن امر به دلیل بهبود مداوم در بیومواد و ضرورت استفاده از داربست ها، مولکول ها و سلول ها نویدبخش توسعه پایدار است که از لحاظ بیولوژیکی در بافت های عملکردی فعال هستند. همانطور که در WHO نیز گفته شده است، هدف نهایی از این روند، ایجاد یک ساختار عملکردی برای ترمیم، حفظ یا بهبود بافت ها یا کل اندام آسیب دیده و پیاده سازی "یک زندگی بهبود یافتۀ با کیفیت پایدار همراه با سلامت (QOL)" است.
با وجود پیشرفت‌های چشمگیر در ساخت داربست‌های پلیمری برای مهندسی بافت، انتقال این دستاوردها به عرصه بالین، به دلیل چالش شبیه‌سازی دقیق ریز محیط پیچیده بافت‌های طبیعی، همچنان با موانعی روبرو می باشد. داربست‌های مشتق از ماتریکس خارج سلولی آسلوله شده (dECM) به عنوان زیست‌مواد با منشأ طبیعی، به دلیل شباهت ساختاری و عملکردی به بافت‌های طبیعی، توجه بسیاری را به خود جلب کرده‌اند. این داربست‌ها با تقلید از محیط بومی سلول‌ها، شرایط مناسبی را برای رشد، مهاجرت و تمایز سلولی فراهم می‌آورند. اگرچه داربست‌های مبتنی بر dECM پتانسیل بالایی در بازسازی بافت دارند، اما چالش‌هایی مانند استحکام مکانیکی پایین و پایداری محدود، مانع از کاربرد گسترده آن‌ها شده است. برای رفع این محدودیت‌ها، محققان به سمت طراحی پلتفرم‌های کامپوزیتی مبتنی بر dECM روی آورده‌اند که با ترکیب این زیست‌مواد با پلیمرهای طبیعی یا مصنوعی و افزودن عوامل رشد، می‌توانند خواص مکانیکی و زیستی بهتری را ایجاد کنند. در این گزارش، به بررسی پیشرفت‌های اخیر در زمینه داربست‌های کامپوزیتی مبتنی بر dECM پرداخته شده است و چالش‌ها و فرصت‌های پیش رو در این حوزه مورد بحث قرار گرفته است. نتایج این مطالعات نشان می‌دهد که این داربست‌ها پتانسیل بالایی برای کاربرد در پزشکی بازساختی دارند و با رفع چالش‌های موجود، می‌توان به آینده‌ای روشن‌تر در زمینه ترمیم بافت‌ها امیدوار بود.
ارسال نظر