اعتبارسنجی امتیاز پیشآگهی ترکیبی با استفاده از DNA تومور پلاسما و ویژگیهای بالینی در بیماران مبتلا به سرطان پروستات متاستاتیک مقاوم به اخته که با تاکسانها درمان شدهاند
سرطان پروستات متاستاتیک مقاوم به اخته، به وضعیتی گفته میشود که در آن سرطان پروستات از پروستات فراتر رفته (متاستاتیک) و به سایر نقاط بدن گسترش یافته و در عین حال به درمانهایی که سطح تستوسترون را پایین میآورند (مانند اخته کردن یا استفاده از داروهای کاهنده تستوسترون) مقاوم شده است. به عبارت دیگر، حتی با وجود پایین بودن سطح تستوسترون، سلولهای سرطانی به رشد و تکثیر خود ادامه میدهند.
نیاز مبرمی به نشانگرهای زیستی برای شخصیسازی درمان سرطان پروستات مقاوم به کاستراسیون متاستاتیک (mCRPC) وجود دارد. یک مدل پیشآگهی جدید که توسط گروه محققان ایتالیایی شرح داده شده است، ویژگیهای مولکولی (سطح ptDNA)، ویژگیهای متابولیک از اسکنهای PET (حجم تومور متابولیک)، پارامترهای بالینی (متاستازهای احشایی) و آزمایشهای آزمایشگاهی (سطح لاکتات دهیدروژناز) را در بیماران تحت درمان با آبیراترون یا انزالوتامید ترکیب میکند. هدف این مطالعه، اعتبارسنجی امتیاز بیماران mCRPC تحت درمان با تاکسان است.
بیست و هشت بیمار مبتلا به mCRPC، که از قبل با آبیراترون یا انزالوتامید تحت درمان قرار گرفته بودند و کاندید درمانهای مبتنی بر تاکسان بودند، به صورت آیندهنگر ارزیابی شدند. همه بیماران تحت اسکن PET/CT پایه با F-کولین و نمونههای خون قرار گرفتند. مدل پیشآگهی که قبلاً شرح داده شده بود، برای این جمعیت اعمال شد. بر اساس نتایج جزئی پارامترها، بیماران را به سه گروه خطر تقسیم کردند.
در 28 بیمار ارزیابی شده، میانگین بقای کلی متفاوتی را در بین سه گروه خطر (گروه خطر I، 18.1 ماه؛ گروه خطر II، 12.7 ماه؛ و گروه خطر III، 10.1 ماه) مشاهده کردند. تفاوتهای آماری معنیداری نیز برای PFS مشاهده شد.
نمره پیشآگهی، ابزار پیشآگهی خوبی در گروه پیشرفتهتری از بیماران تحت درمان با تاکسانها نیز بوده است. این ابزار ممکن است روشی معتبر برای اصلاح پیشآگهی و انتخاب درمان در گروهی از بیماران باشد که نشانگرهای زیستی در آنها کمیاب است.
ارسال نظر