اثربخشی مهارکننده‌های کوترانسپورتر سدیم-گلوکز ۲ برای پیشگیری از سنگ کلیه در بیماران غیر دیابتی ناشناخته است. در یک کارآزمایی فاز 2 متقاطع دوسوکور، کنترل‌شده با دارونما، تک‌مرکزی و دوسوکور، 53 بزرگسال (18 سال و کمتر از 75 سال) با سنگ کلیه کلسیم (n = 28) یا اسید اوریک (UA؛ n = 25) (حداقل یک مورد سنگ کلیه قبلی) بدون دیابت (HbA1c < 6.5%، بدون درمان دیابت) به صورت تصادفی به دو گروه دریافت‌کننده امپاگلیفلوزین 25 میلی‌گرم یک بار در روز و به دنبال آن دارونما یا درمان معکوس (2 هفته در هر درمان) تقسیم شدند. تصادفی‌سازی و تجزیه و تحلیل برای هر دو نوع سنگ به طور جداگانه انجام شد. تجزیه و تحلیل‌های اولیه در هر مجموعه پروتکل انجام شد. پیامدهای اولیه، نسبت‌های فوق اشباع نسبی ادرار (RSR) برای اگزالات کلسیم (CaOx)، فسفات کلسیم (CaP) و جایگزین‌های معتبر برای عود سنگ با UA بودند. کاهش‌های از پیش تعیین‌شده RSR (≥15%) در هر دو گروه از افراد سنگ‌ساز مشاهده شد. در بیماران مبتلا به سنگ‌های کلسیمی، امپاگلیفلوزین RSR CaP را کاهش داد (تفاوت نسبی با دارونما، 36-%؛ فاصله اطمینان 95%، 48-% تا 21-%؛ P<0.001)، اما RSRهای CaOx و UA را کاهش نداد. در بیماران مبتلا به سنگ‌های UA، امپاگلیفلوزین RSR UA را کاهش داد (30-%؛ فاصله اطمینان 95%، 44-% تا 12-%؛ P=0.002) اما RSRهای CaOx و CaP را کاهش نداد. هیچ عارضه جانبی جدی یا از پیش تعیین‌شده‌ای رخ نداد. بنابراین، امپاگلیفلوزین به طور قابل توجهی RSRها را در بزرگسالان غیردیابتی مبتلا به سنگ‌های کلیوی کلسیمی و UA کاهش داد.