سرطان مثانه متاستاتیک با رفتار تهاجمی و مکانیزم‌های مولکولی پیچیده‌ای، که تا حد زیادی ناشناخته باقی مانده‌اند، مشخص می‌شود. این مطالعه به بررسی پتانسیل درمانی هدف‌گیری کوفاکتور ۱-آلفای گیرنده فعال‌شونده از تکثیر پراکسی‌زوم (PGC-1α) می‌پردازد، که با استفاده از نانوذرات لیپوزومی برای انتقال siRNA مربوط به PGC-1α به سلول‌های سرطان مثانه انجام می‌شود.

در این پژوهش، تحلیل‌های جامع ترانسکریپتومیک، پروتئومیک و متابولومیک را برای بررسی تأثیر خاموش‌سازی PGC-1α به کار گرفته شدند. نتایج در شرایط آزمایشگاهی (in vitro) نشان می‌دهد که هدف‌گیری PGC-1α به طور قابل توجهی عملکرد میتوکندری را مختل کرده و موجب اختلال در متابولیسم انرژی می‌شود، به‌طوری‌که مسیرهای حیاتی مانند گلیکولیز و چرخه اسید سیتریک تحت تأثیر قرار می‌گیرند و فرآیند انتقال mRNA به هسته نیز دچار تغییر می‌شود.

آزمایش‌های درون‌تنی (in vivo) در مدل‌های حیوانی نشان دادند که نانوذرات حاوی si-PGC-1α به طور مؤثر متاستاز ریه را کاهش می‌دهند، که بیانگر تأثیر قابل توجهی بر پیشرفت متاستاتیک است. این یافته‌ها PGC-1α را به‌عنوان یک تنظیم‌کننده کلیدی در برنامه‌ریزی مجدد متابولیکی سرطان مثانه متاستاتیک معرفی می‌کند و پیشنهاد می‌دهد که مهار آن می‌تواند به‌عنوان یک راهکار درمانی نویدبخش مطرح شود.

با روشن‌سازی نقش PGC-1α در متابولیسم سرطان، این مطالعه بینش‌های جدیدی را در مورد اساس مولکولی متاستاز سرطان مثانه ارائه داده و مسیرهای بالقوه‌ای را برای توسعه درمان‌های هدفمند مبتنی بر آسیب‌پذیری‌های متابولیکی این بدخیمی پیشنهاد می‌دهد.

درمان‌های هدفمند به بهبود سیستم‌های انتقال نانوذرات برایPGC-1α ، ارزیابی پتانسیل درمانی آن در سرطان مثانه متاستاتیک، و بهینه‌سازی ترکیب آن با شیمی‌درمانی، ایمنی‌درمانی، یا پرتودرمانی می‌پردازد. درمان‌های سنتی فاقد ویژگی هدف‌گیری دقیق هستند و اغلب به سلول‌های سالم آسیب می‌رسانند و اثرات جانبی شدیدی ایجاد می‌کنند، که کاربرد بالینی آن‌ها را محدود می‌سازد. ایمنی‌درمانی دقت بیشتری دارد اما محدودیت‌هایی نیز دارد. این مطالعه نشان می‌دهد که تزریق داخل‌توموری si-PGC-1α LNP دارای دقت بالایی است و در مقایسه با شیمی‌درمانی عوارض جانبی را به‌طور قابل توجهی کاهش می‌دهد.