مهندسی بافت مثانه می‌تواند جایگزین بالقوه‌ای برای درمان بسیاری بیماری‌ها از جمله سرطان مثانه باشد. مثانه مهندسی‌شده سیلیکونی که به عنوان محفظه نگدارنده ادار عمل می‌کند، دارای نقاط ضعف و چالش‌هایی می‌باشد که یکی از این چالش‌ها اتصال مثانه به حالب است. این اتصال باید به گونه‌ای باشد که نشت ادرار نداشته باشد. اتصال سیلیکون به حالب از طریق بخیه زدن یا چسب بیولوژیک غیر ممکن می‌باشد. این امر نیازمند وجود یک واسطه سنتتیک می‌باشد. انواع مختلفی از بیوپلیمرها و تکنیک‌های ساخت برای اتصال حالب به بافت مثانه و مجرای ادرار به کار گرفته شده است که نقاط ضعف خود را دارند. ایده این طرح، استفاده از Docron در حل این معضل می‌باشد. Docron از یک ماده پلی استر مصنوعی (مصنوعی) از جنس تفلون ساخته شده که برای جایگزینی بافت‌های طبیعی بدن استفاده می‌شود. بیشتر پیوندهای داکرون به شکل لوله‌ای برای جایگزینی یا ترمیم رگ‌های خونی هستند. ساختار بافت مثانه در میمون، سگ و خوک شباهت زیادی به انسان دارند که در مطالعه‌ای که در مرکز تحقیقات ارولوژی صورت گرفت، برای اولین بار ساختارهای زیستی شبیه ساختار آناتومی بافت مثانه سگ با استفاده از دستگاه پرینت سه بعدی ساخته شده و با استفاده از داکرون resize‌شده، اتصال به حالب و رفع این معضل انجام می‌گیرد. پیرو همین مطالعه، در سال 1398 دکتر سید محمد کاظم آقامیر با همکاری بیمارستان دامپزشکی دکتر قریب و محققین دانشگاه علوم و فناوری اصفهان موفق به ساخت مثانه مصنوعی در فاز حیوانی برای اولین بار در جهان شدند.