گاهی ممکن است بخشی از مثانه بر اثر عواملی مانند سرطان و ضربه آسیب ببیند و نیاز به ترمیم داشته باشد. یکی از روش‌های ترمیمی که امروزه رایج است، جایگزینی بافت ایلئوم روده کوچک با بخش آسیب‌دیده مثانه است. از آنجایی که بافت ایلئوم خاصیت جذبی دارد، مواد متابولیکی زائد همچون اوره جذب شده و می‌تواند در طولانی‌مدت عوارضی همچون بیماری‌های متابولیک و نارسایی کلیه را به همراه داشته باشد. یکی دیگر از مشکلات پیوند بافت ایلئوم این است که خواص مکانیکی بافت مثانه و روده با یکدیگر متفاوت است و همین تفاوت می‌تواند سبب عدم تخلیه درست ادرار و بروز عفونت‌های ادراری در بیمار شود. وجود این مشکلات سبب شده است که محققین به دنبال یک جایگزین مناسب به جای بافت ایلئوم برای ترمیم بخش آسیب‌دیده مثانه باشند. محققین در تلاش هستند با استفاده از مهندسی مواد، پلیمرهای قابل پیوندی را بسازند که خواص فیزیکی و بیولوژیک مناسب به منظور پشتیبانی از بازسازی بافت مثانه داشته باشند. با این که مطالعات حاکی از آن است که مواد بیولوژیک همچون ماتریکس خارج سلولی پرده آمنیون دارای خصوصیات مناسب همچون زیست‌سازگاری، خاصیت ضدالتهابی، تنظیم سیستم ایمنی برای بازسازی بافت مثانه می‌باشند، اما فقدان خواص مکانیکی مناسب در این مواد کاربرد آن‌ها را در این زمینه محدود ساخته است. Poly L lactic acid (PLLA) یک نانو الیاف با خواص مکانیکی مناسب برای پشتیبانی از ترمیم بافت مثانه می‌باشد، اما خواص بیولوژیک ضعیفی دارد؛ زیرا سلول‌ها به خوبی به آن متصل نمی‌شوند و تکثیر و تمایز نمی‌بایند. به منظور بهبود خاصیت بیولوژیک این نانو الیاف، می‌توان سطح آن را با یک ماده بیولوژیک مانند ماتریکس خارج سلولی پرده آمنیون یا ماتریس خارج سلولی مثانه پوشانید. در این حالت یک کامپوزیت تشکیل می‌شود که دارای خواص مکانیکی و بیولوژیک مناسب به منظور بازسازی بافت مثانه می‌باشد. از آنجایی که سلول‌های بنیادی مزانشیمی مشتق از بافت چربی در صورت قرار گرفتن در محیط مشابه ماتریکس مثانه می‌توانند به سلول‌های مختلف بافت مثانه تبدیل شوند، لذا این کاموزیت را می‌توان با افزودن این سلول‌ها ارتقا داد. در این مطالعه، ابتدا یک داربست با نانو الیافی PLLA به روش الکتروریسی ساخته می‌شود و سپس سطح نانوفیبرها با پروتین‌های ماتریکس خارج سلولی پرده آمنیون با هدف افزایش پتانسیل بیولوژیکی پوشانده می‌شود و پس از افزودن سلول‌های بنیادی مشتق از بافت چربی، داربست حاصل برای ترمیم قسمتی از بافت مثانه خرگوش به عنوان یک جایگزین استفاده خواهد شد. بعد از پیوند داربست‌ها به مثانه خرگوش بعد از سه ماه ظرفیت، حجم مثانه و ساختار سه بعدی آن بررسی خواهد شد و در پایان نمونه‌های پیوند جهت ارزیابی مهاجرت سلول‌های عضلانی صاف مثانه به ناحیه گرافت‌شده و تمایز سلول‌های بنیادی مشتق از بافت چربی به روش‌های ایمونوهیستوشیمی و میکروسکوپ الکترونی بررسی خواهند شد. مرکز تحقیقات ارولوژی به سرپرستی دکتر سیدمحمدکاظم آقامیر در سال 1400 موفق به ساخت بافت مثانه‌ خرگوش گردید.