فتودینامیک تراپی (PDT) یک استراتژی امیدوارکننده برای درمان سرطان است که از منابع نور خارجی برای فعال کردن حساس‌کننده‌های نوری استفاده می‌کند که به نوبه خود گونه‌های فعال اکسیژن (ROS) را برای هدف قرار دادن و از بین بردن سلول‌های تومور تولید می‌کنند. با این حال، اثربخشی PDT به طور سنتی به تومورهای سطحی محدود بوده است، زیرا نفوذ نور از طریق ساختارهای بافت عمیق محدود است و نیاز به تحویل پیچیده فیبر نوری دارد. پیشرفت‌های اخیر، نانوسنتیلاتورها را به عنوان منبع نور داخلی برای حساس‌کننده‌های نوری معرفی کرده‌اند که توسط تابش اشعه ایکس هدفمند فعال می‌شوند و در نتیجه قابلیت کاربرد PDT را برای تومورهای عمیق گسترش می‌دهند. در حالی که مکانیسم‌های کشتن سلول‌های توموری در شرایط آزمایشگاهی PDT به طور گسترده مستند شده‌اند، مطالعات جامع درون تنی که مکانیسم‌های اساسی فتودینامیک تراپی فعال شده با تابش (radioPDT) را روشن می‌کنند، محدود هستند. در این مطالعه که در کشور کانادا انجام شده است، محققان نشان دادند که radioPDT مبتنی بر پروتوپورفیرین IX تولید ROS را افزایش می‌دهد و منجر به کشتن سلول‌های تومور پروستات PC3 در شرایط درون تنی می‌شود و مانع رشد تومور می گردد. تولید ROS منجر به کاهش تراکم عروقی تومور گردید، در حالی که بلوغ عروقی تومور تحت تأثیر قرار نگرفت. این نتایج، اثرات چندوجهی radioPDT بر ریزمحیط تومور را برجسته می‌کند و بر پتانسیل استراتژی‌های رادیوتراپی هم‌افزایی در درمان سرطان تأکید دارد.