کروناویروس جدید ۲۰۱۹ (COVID-19) عامل شیوع جهانی ذات‌الریه ویروسی است و شباهت‌های ساختاری و ژنومی قابل توجهی با SARS-CoV دارد. قابلیت انتقال بالای آن به ورود کارآمد به سلول میزبان با واسطه اتصال پروتئین اسپایک ویروسی به گیرنده ACE2 نسبت داده می‌شود که به RNA تک رشته‌ای ویروسی اجازه دسترسی به سلول‌های میزبان را می‌دهد. RNA ویروسی متعاقباً توسط گیرنده‌های ایمنی ذاتی، از جمله گیرنده‌های شبه تول و حسگرهای RNA سیتوزولی، شناسایی می‌شود و پاسخ‌های ایمنی را تحریک می‌کند. با وجود تحقیقات گسترده، در حال حاضر هیچ درمان هدفمند بسیار مؤثری در دسترس نیست و رویکردهای جدیدی مانند مداخلات مبتنی بر RNA در دست بررسی هستند. درک مکانیسم‌های مولکولی ورود ویروس و شناسایی میزبان برای پرداختن به چالش‌های انتقال و درمان COVID-19 همچنان حیاتی است.