فعال‌سازی سیستم ایمنی برای فواید درمانی، مدت‌هاست که هدف ایمونولوژی، به ویژه در درمان سرطان، بوده است، اما ایمنی‌زایی پایین واکسن‌های ضد تومور همچنان یک عامل محدودکننده در مبارزه با سرطان های بدخیم است. افزایش ایمنی‌زایی آنتی‌ژن‌های ضعیف با استفاده از پلیمرهای زیست‌تخریب‌پذیر، مانند کیتوزان، در زمینه ایمونوتراپی سرطان مشاهده شده است. با این حال، اثرات واکسن با استفاده از ترکیبی از سلول‌های تومور و یک سیستم تحویل برگشت‌پذیر حرارتی مبتنی بر کیتوزان در مدل‌های سرطان مثانه، که عمدتاً از مسیر داخل مثانه‌ای برای تحریک پاسخ ایمنی ضد تومور استفاده می‌کند، ناشناخته است. در ای مطالعه اثربخشی یک ماتریکس ژل پلیمری (TPG) تشکیل شده توسط poloxamer 407 و کیتوزان ( مرتبط با سلول‌های MB49) را به عنوان یک واکسن ضد تومور داخل مثانه‌ای با استفاده از یک مدل موشی C57BL/6 از سرطان یوروتلیال مثانه ارزیابی شد. اثربخشی ایمن‌سازی با تشکیل سه گروه آزمایشی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت: کنترل، TPG و TPG+MB49 . در مرحله واکسیناسیون، گروه TPG+MB49 دچار آسیب تروماتیک به دیواره مثانه شدند و بلافاصله ترکیب واکسن حاوی سلول‌های MB49 جاسازی شده در TPG به صورت داخل مثانه‌ای تزریق شد. گروه TPG تحت همان روش‌ها با استفاده از ترکیب حاوی ژل رقیق شده در محیط کشت و گروه کنترل فقط با استفاده از محیط کشت قرار گرفتند. پس از 21 روز، القای تومور به حیوانات انجام گرفت.

نتایج:

آزمایش‌های in vitro نشان داد که پس از قرار گرفتن در معرض TPG، عدم توانایی تکثیر و از دست رفت زنده مانی رخ داد. آزمایش‌های in vivo نشان داد که حیواناتی که قبلاً با TPG+MB49 ایمن شده بودند، در مقایسه با دو گروه دیگر (که در آن ها تکامل تومور از نظر آماری تفاوت معنی‌داری نشان نداد) بقای cumulative بالاتر و همچنین وزن و اندازه مثانه به طور قابل توجهی کمتری داشتند. علاوه بر این، طحال این حیوانات نیز میزان بالاتری از سمیت سلولی ضد توموری را در مقایسه با گروه‌های TPG و کنترل نشان داد.

نتیجه‌گیری:

می‌توانیم نتیجه بگیریم که سلول‌های MB49 جاسازی‌شده در یک ماتریکس ژلی پلیمری برگشت‌پذیر حرارتی با کیتوزان که به شکل واکسن داخل مثانه‌ای استفاده می‌شود، قادر به تحریک پاسخ ایمنی و تأثیر بر توسعه تومور مثانه در یک مدل موشی C57BL/6 ارتوتوپیک و سینژنیک هستند.