جراحی هایی که ممکن است برای درمان سرطان مثانه انجام شود شامل روش های زیر است.

رزکسیون از طریق مجرای ادرار:

این روش که "برداشتن تومور مثانه از طریق مجرای ادرار" نیز نامیده می شود، برای سرطان های مثانه در مراحل اولیه یا مواردی که به لایه سطحی دیواره مثانه محدود می شود، رایج است. این جراحی سرطان مثانه با عبور ابزاری از مجرای ادرار انجام می شود تا از برش شکم جلوگیری شود. ابزار جراحی مورد استفاده برای این عمل رزکتوسکوپ نامیده می شود. یک حلقه سیمی در یک انتهای رزکتوسکوپ برای برداشتن بافت‌ها یا تومورهای غیرطبیعی استفاده می‌شود.

سیستکتومی:

این روش جراحی سرطان مثانه ممکن است برای برداشتن کل مثانه یا بخش هایی از آن استفاده شود. گاهی اوقات، مثانه ممکن است از طریق یک برش در شکم قابل دسترسی باشد. همچنین ممکن است امکان انجام جراحی لاپاراسکوپی نیز وجود داشته باشد. با این روش، چندین برش کوچک با استفاده از ابزارهای بلند و نازک ایجاد می‌شود، یکی با دوربین فیلمبرداری در انتهای آن که جراح را قادر می‌سازد تا داخل لگن را ببیند. سیستکتومی به دو روش ذکر شده در زیر انجام می شود.

سیستکتومی جزئی:

اگر سرطان به لایه عضلانی دیواره مثانه حمله کرده باشد اما بزرگ نباشد و محدود به یک ناحیه از مثانه باشد، ممکن است تنها با برداشتن بخشی از مثانه بتوان سرطان را درمان کرد. با این روش، بخشی از مثانه که تحت تأثیر سرطان قرار گرفته است برداشته می شود و سپس سوراخ دیواره مثانه بسته می شود.

سیستکتومی رادیکال:

اگر سرطان تهاجمی و بسیار تهاجمی باشد، ممکن است نیاز به برداشتن کل مثانه باشد. با سیستکتومی رادیکال، غدد لنفاوی مجاور نیز ممکن است به همراه پروستات (برای مردان) و (برای زنان) تخمدان ها، لوله های فالوپ، رحم و قسمت کوچکی از واژن برداشته شوند. این نوع جراحی سرطان مثانه یک روش گسترده است اما ممکن است به حذف سلول های سرطانی از بدن و کاهش احتمال عود بیماری کمک کند.

جراحی ترمیمی:

زمانی که سرطان مثانه در مرحله پیشرفته باشد و با جراحی قابل برداشتن نباشد، ممکن است یک نوع جراحی ترمیمی انجام شود. با این روش، ادرار از مثانه دور می‌شود، حتی اگر مثانه خارج نشود. این روش ممکن است به پیشگیری یا درمان انسداد جریان ادرار کمک کند. اگر مثانه برداشته شود، جراح گزینه های مختلفی برای ایجاد راهی برای دفع ادرار از بدن دارد. آنها شامل موارد ذکر شده در زیر می شوند.

مجرای روده (Ileal conduit):

در این روش، قطعه کوچکی از روده به حالب ها متصل می شود و مسیری برای خروج ادرار از کلیه ها از بدن ایجاد می کند. در قسمت جلوی شکم یک سوراخ یا اوروستومی (یا استوما) ایجاد می شود و مجرای آن به این سوراخ متصل می شود.

Continent diversion:

در این روش یک کیسه از یک تکه روده ساخته می شود و یک دریچه در کیسه ایجاد می شود. ادرار در کیسه ذخیره می شود و از طریق دریچه به یک کاتتر متصل به استوما تخلیه می شود. با این رویکرد، بیمار مجبور نیست از بیرون بدن کیسه بپوشد.

نئوبلدر (Neobladder):

 این روش امکان ادرار کردن از طریق مجرای ادرار را فراهم می کند. در این روش از یک تکه روده برای ایجاد فضای ذخیره سازی ادرار استفاده می شود. حالب ها به مثانه جدید متصل می شوند. تفاوت این روش با روش های دیگر این است که مثانه جدید به مجرای ادرار دوخته می شود که امکان ادرار طبیعی را فراهم می کند.